İçimde bir fırtına kopuyor, senden kalanları da götürüyor. Ne gülüşünden ne de sesinden iz kalmadı, bir başka bu fırtına seni bana unutturdu keşke hiç yaşanmasaydı.
Şiir kitabıma şöyle bir yazı yazmıştım; bazen, bazı insanlara karşı sebepsiz bir sevgi beslersin. Bu sevgi öyle güçlüdür ki o an içinde bulunduğun durumları, çektiğin acıları hatta kırgınlıkları bile unutturur. Öyle bi sevgi işte tarifi olmayan.
Olur ya hani bazen ağlamak ister insan, hiç bir sebep olmadan sadece ağlamak. Dertlerini, sitemlerini, hüzünlerini ve dile getiremediği her şeyi ağlayarak unutur. Ağlamak bazen çözümdür, sessiz bir haykırış gibidir ama haykıran sadece göz yaşları.
Öyle hızlı geçiyor ki zaman ne yaşanan ne de yaşayamadıklarımız hiç birinin farkına varamıyoruz, takvimden eksilen o günler aslında ömrümüzden eksiliyordu ama biz göremiyorduk.
Yorumlar
Yorum Gönder