Aynı Benim Gibi

Bir kadın tanıdım, bana sevmeyi ögretti. İnanmazdım aşka ama bu sefer farklıydı, kalbim bir başka atıyordu sanki yerinden çıkacakmış gibi nefesim kesiliyor başım dönüyordü. Aşık olmuştum hem de hiç olmayacağım kadar, anladım bu sefer farklıydı herşey ne ben eski ben ne de yaşadığım bu şehir. Demek ki aşk böyle bir şeydi uzaklarda gibi görünse de aslında çok yakınımızdaydı, sorun bizim nerede aradığımız değil kimde aradığımızdı.

Sonbahar bahaneydi ayrılıklar için, ne ağaçların yaprak dökmesi ne de sararan o yapraklar. Hiçbirinin bir günahı yokdu, biz öyle istediğimiz için ayrılıkların mevsimi oldu sonbahar. Oysa ki ağaçlar başka bir bahara yeşermek için yaprak döküyordu, peki ya biz ne için ayrılıyorduk? insan sevdiğniden ayrılınca mutlu olabiliyor muydu? ya da ayrılmak bu kadar kolay mıydı? soracak o kadar soru var ama alabileceğim hiç bir cevap yok. Ayırlıkların mevsimi olmamalı sonbahar, yeniden mutlu olmak için birlikteliklerin olacağı bir mevsim olsun sonbahar...

İçimde bir fırtına kopuyor, senden kalanları da götürüyor. Ne gülüşünden ne de sesinden iz kalmadı, bir başka bu fırtına seni bana unutturdu keşke hiç yaşanmasaydı.

Yağmurları sevmezdim, göz yaşların gelirdi hep aklıma. Bu sefer farklıydı düşen damlalar, aşkla ıslandım adeta. Bir başkaydı bu yağmurlar hiç böyle yağmazdı belki de sebebi sendin.

Gözümden düşen bir tek yaş değildi, sen de düşmüştün. 

Islanalım yağan yağmurlarda sen, ben bir de düşen aşk damlaları başka da bir sey istemem. 

Ufak bir tebessüm bile insanı mutlu ederken biz onu çok gördük, sevmenin sevilmenin nasıl bir şey olduğunu hiç düşünmedik. Oysaki sevmek sevilmek güzel şeylerdi, insanı insan yapan hayata bağlayandı. Diyorum ya bir tebessümü bile çok gördük, halbuki en ufak şeylerden bile mutlu olmak varken bizler hep başka yerlerde aradık. Mutluluk bize hep yakındı aslında sadece biz iyi göremiyorduk.