Aynı Benim Gibi

Olur ya hani aşık olur insan, çocukça sevgiler besler. Bir anda güzelleşir dünyası, ben de öyleydim, tam dedim güzelleşti her şeyim, mutlu olmak bu kadar basit miydi? diye sorular sordum kemdime. Ama her şey öyle olmuyormuş, aşk kendime özgü bir şeymiş meğer. Kendimi kandırmışım, hayaller kurmuşum, avutmuşum öylece kendimi. Oysa o hiç sevmemiş, ve de gönül vermemiş. Artık dünyam yıkılmıştı bir kere, ne doğan güneşin bir anlamı kalmıştı ne de geceleri bakıp bakıp hayal kurduğum ay' ın. Yorulmuştu kalbim, bir o kadar da kırgın. Küsmüştü her şeye, hatta kendime bile. Artık ne desem boştu, ne aşka inancım kalmıştı ne de sevmeye. Belki bir gün gönlümdekinin gönlünde olmak dileğiyle...

Tıpkı cam gibidir gönül şeffaf ve kırılgan, bir o kadar da kesici. Canını acıtıyorsam eğer kırmışsındır.

Değmez gönül kırılmaya, üzülmeye değmez. Seni anlamayan insanlara, laf anlatmaya değmez. İnanmış onlar kendi yalanlarına, senin doğruların fazla gelir onlara. Yorma kendini gönül değmez, çabalamaya çalışmaya değmez. Kalbi kör olanın gözü görse ne olur, gerçeği göremedikten sonra. Vazgeç gönül değmez, zorlamaya, ısrar etmeye değmez. Herkesin kendi seçimi sonuçta, kimi yanlışta kimisi de doğrulukta. Anlarlar elbet değerini gönül, ya bu dünyada ya da üç karışlık bir toprakta.

İnsan değer verdiği birine aşık olamaz mı? onu sevemez mi? ya da ondan hoşlanamaz mı? soruyorum size! bu sorulara cevap almak için illa o insanla sevgili mi olmak gerek? o kadar soru var ki ama alabileceğim hiç bir cevap yok ne yazık ki. Hoşlanmak, aşık olmak, sevmek bu üç farklı kelimenin tek bir anlamı var oysa ki. Peki ne olduğunu söyleyeyim mi; değer vermek, bir şeyin değerini anlamak için sözlükteki anlamına değil gönüldeki anlamına bakın.

Olur ya hani bazen ağlamak ister insan, hiç bir sebep olmadan sadece ağlamak. Dertlerini, sitemlerini, hüzünlerini ve dile getiremediği her şeyi ağlayarak unutur. Ağlamak bazen çözümdür, sessiz bir haykırış gibidir ama haykıran sadece göz yaşları.

Cinayet bazen silahla bıçakla olmuyor, bir söz bir bakış da öldürür insanı. En acısı da çaresizlik, her şeyi görüp bilmek ama elinden bir şey gelmemesi de öldürür insanı.